ROLE DDA

Dziecko wychowując się w domu z problemem alkoholowym wie że jest bezradne wobec zaistniałej sytuacji i całkowicie zdane na rodziców. Ponieważ żyje w chorym systemie w którym brakuje bezpieczeństwa, miłości i bliskości, zaczyna nieświadomie wchodzić w role po to aby móc poradzić sobie w tej trudnej sytuacji. Dziecko nie ma dojrzałej psychiki ani tzw. sprężystości emocjonalnej, nie umie sobie w wielu kwestiach poradzić dlatego, zaczyna szukać sposobu na przeżycie jaką jest wejście w rolę. 

Poniższe role przejawiają się w sobie myślenia i zachowania dziecka. Z czasem mogą się one mieszać i zmieniać. Są one też wyjątkowo trwałe i silne.

ROLE  DDA

• Dziecko Bohater - to dziecko, z którego jest dumna cała rodzina, na pozór bezproblemowe, mające dobre oceny w szkole, niekonfliktowe, pilne, dokładne i sumienne. Patrząc na takie dziecko nikt nie podejrzewa, że w domu są jakiekolwiek problemy.

• Dziecko Zagubione - dziecko introwertyczne, stojące z boku. Często ucieka w swój świat do którego nikogo nie dopuszcza. Często też smutne i zamyślone. Nie umie upomnieć się o swoje potrzeby ani nie lubi zwracać na siebie uwagi.

• Dziecko Kozioł ofiarny - dziecko z problemami w szkole i w grupie rówieśniczej. Często jest to też dziecko nadpobudliwe, skłonne do agresji, swoją postawą chce w ten sposób zwrócić na siebie uwagę.

• Dziecko Maskotka - dziecko wesołe i radosne, również bardzo towarzyskie. Jest lubiane przez rówieśników, mające dobre zdolności adaptacyjne. Jest to też osoba, która rozśmiesza i pociesza całą rodzinę, czuje się odpowiedzialna za zachowanie pozorów funkcjonowania normalnego domu.

Bez względu na to, jaką rolę się odgrywa, każda z nich jest ucieczką przed trudną rzeczywistością, z którą dziecko nie umie sobie poradzić. Można też powiedzieć, że każda z ról jest odpowiedzią na brak poczucia bezpieczeństwa, zasad i bliskości. 

W skutek przykrych przykrych doświadczeń z dzieciństwa DDA czuje się przestraszne, opuszczone i ma niskie poczucie własnej wartości. Odgrywane role są tylko maskami, które są przez dziecko nieświadomie przyjmowane i które jawi się jako jedyny sposób na przeżycie.

Często jest tak, że dorosłe już DDA nadal nieświadomie odgrywają swoją rolę, mimo tego że żyją już z dala od rodziców i sami nie stali się alkoholikami. W tej sytuacji można powiedzieć, że żyją dzieciństwem przez całe swoje życie. Jak się z tego wyzwolić? Myślę, że zawsze warto pójść na terapię po to aby zrozumieć siebie i mechanizmy jakie w nas są choć ich na pozór nie dostrzegamy.

 

Jeśli nigdy nie miało się dzieciństwa, tęskni się za nim przez całe życie. Poczucie żalu i krzywdy jest tak silne, że potrafi ciągnąć się latami. Jeśli masz podobne doświadczenia i bardzo z tego powodu cierpisz, daj sobie pomóc i pójdź na terapię.

Daga
fot.unsplash